Van godin naar Kremlin in 3,2,1… Ongesteldheid strikes again.
Ongesteld zijn. Wat een gedoe. Elke maand weer dat circus, alsof m’n baarmoeder wil checken of ik nog leef. En nu ik klaar ben met kinderen krijgen, vraag ik me echt af: waarom nog? Mijn lijf doet alsof er een mislukte bevruchting is geweest en straft me daar keihard voor. Serieus, wat een drama.
Ik heb tot m’n 26e de pil geslikt. Ongesteldheid? Prima te doen. Even een paar uur pijn, een paar dagen een beetje bloeden, en that’s it. Niet iets om bij stil te staan. Mijn opvoeding hielp daar ook niet echt bij: je ging pas naar huis als je écht niet meer kon functioneren. Dus klagen over een beetje menstruatie? Nah.
Maar na mijn eerste kind dacht ik: laat ik een spiraal nemen. HEMELS. Drie jaar lang niet ongesteld! Het was alsof ik een geheime cheatcode had gevonden voor het vrouw-zijn. Alleen voelde ik me in die drie jaar ook vaak mwah. Mentaal en fysiek niet helemaal lekker, maar ik legde de link nooit met m’n hormonen. Ik had toch nergens last van? Dacht ik.
Ondertussen had ik een kind op de wereld gezet, was ik verhuisd naar de andere kant van de planeet en vond ik autorijden ineens eng. Niet heel gezond, laten we eerlijk zijn. Uiteindelijk hulp gezocht en langzaam terug op aarde geland. En toen besloot ik: ik wil geen hormonen meer in m’n lijf. Ik wilde eens weten hoe mijn lichaam op eigen kracht functioneert.
Dus hup, spiraal eruit en een koperspiraal erin. GROOTSTE FOUT OOIT. Wat een hel. Bloeden als een rund, super veel pijn, en heftige moodswings. Na drie maanden trok ik dat ding eruit. (De dokter deed dat natuurlijk;)) Ik was er helemaal klaar mee.
Mijn man zag de bui al hangen en zei: “Schat, jij hebt al die jaren hormonen geslikt, ik neem wel een knipje.” Held. Dus voor het eerst in m’n leven was ik hormoonvrij en kon ik m’n lichaam echt leren kennen.
Vier vrouwen in één maand
Want als je niet doorhebt hoe je cyclus werkt, ga je áltijd op zoek naar een andere verklaring. Waarom ben ik zo overprikkeld? Waarom wil ik vandaag huilen om een kapotte schoenveter? Is het de maan? De energie van anderen? Of heb ik nog iets onverwerkt?
Blijkt: het is vaak gewoon je cyclus.
- Week 1: Ik ben de Beyoncé van de lage landen, zelfverzekerd en unstoppable.
- Week 2: Oh hey, hallo man van mij, zullen we gezellig doen? Ik wil knuffelen, Lets gooo!
- Week 3: Waarom adem je zo irritant? Kun je stoppen met bestaan?
- Week 4: HUILEN OM ELKE TIKTOK. GEVOELENS OVERAL. NIKS IS LOGISCH MAAR TOCH OOK WEER WEL.
Elke maand opnieuw. Keurig op schema. Hoe heeft niemand me dit ooit uitgelegd?
En nu?
Dus ik ben ermee aan de slag gegaan. Bewust worden. M’n cyclus leren kennen. Niet meer doen alsof het er niet is, maar er gewoon rekening mee houden.
Ik ben ook gaan praten met m’n man. Want hij zat natuurlijk elke maand in een loterij zonder prijzen: “Welke versie van Sanne krijg ik vandaag?” Sinds hij snapt hoe mijn cyclus werkt, is er ineens veel meer begrip. Ik kan nu zeggen: “Deze week is niet het moment voor diepgaande gesprekken over financiën of de toekomst.” En hij denkt: “Ah, week drie.”
En ja, ik ben ook energetisch gaan kijken. Niet alles is hormonaal, sommige dingen hebben echt een diepere laag. Waarom voel ik me in een bepaalde week meer afgesloten? Waarom reageer ik dan feller op bepaalde situaties? Dat heeft me geholpen om dingen te verwerken en makkelijker met die weken om te gaan.
Maar de grootste verandering? Ik neem mezelf serieus. Geen “stel je niet aan”. Geen “gewoon doorgaan”. Als ik weet dat ik me de ene week super voel en de andere week nergens zin in heb, dan mag dat.
Dus lieve vrouwen, onthoud dit: als je ineens zin hebt om je man buiten te zetten, je haar af te knippen en in een hutje te gaan wonen… check eerst even je cyclus. 😉
