Eten, Emoties en Balans: Mijn Persoonlijke Struggle
Daar gaan we weer… ik ben weer aan een sapkuur begonnen. En ja, ik weet wat je denkt. “San, hebben we dit niet eerder gezien?” Eh, ja. Vaak genoeg. Ik denk het zelf ook, hoor. Maar hé, ik ben gewoon een nieuwsgierige ziel die graag blijft experimenteren. Wie weet ontdek ik ooit de ultieme balans tussen gezond leven en genieten.
Dit keer voelt het niet als een snelle oplossing of een streng regime waar ik me doorheen moet slepen. Het voelt meer als een reset. Een manier om even stil te staan bij hoe ik me voel en wat mijn lichaam nodig heeft. Niet per se om af te vallen (oké, dat is mooi meegenomen), maar vooral om meer energie te krijgen en bewuster te worden van mijn eetgewoontes. En misschien, heel misschien, ontdek ik eindelijk hoe ik die eeuwige suikertrek een beetje kan temmen.
Want eerlijk? Mijn relatie met eten is altijd een avontuur geweest. Ik heb een suikerverslaving en merk hoe groot de invloed daarvan is op mijn eetgewoontes. Maar naast alles wat ik in mijn blogs deel over wat ik heb geleerd in het leven, struikel ik zelf nog regelmatig over dezelfde lessen. Soms voelt het alsof ik een zelfhulpboek ben dat nog in de conceptfase zit. Genoeg werk aan de winkel dus!
Een leven lang jojo’en 🎢
Mijn marge? Twintig kilo. Mijn hele leven lang schommel ik daartussen. De ene keer ben ik fit en gezond bezig, de andere keer glij ik langzaam terug naar het punt waarop ik me niet zo fijn voel in mijn lichaam. En dat jojo-effect is niet iets van de laatste jaren, het is er altijd geweest.
Vroeger thuis ging het veel over eten. Mijn vader was te zwaar, mijn moeder wilde absoluut niet aankomen. Die dynamiek zorgde ervoor dat ik al op jonge leeftijd heel bewust was van wat ik at en hoe ik eruitzag. Ik had altijd iets om mezelf mee te bedekken—een kussen op schoot, mijn handen onder mijn benen in de kring, alles om maar net iets minder zichtbaar te zijn.
Dat gevoel is er nog steeds weleens. Niet zo heftig als vroeger, maar het zit diep.
Waarom nu weer een sapkuur?
Omdat ik het gewoon even nodig heb. Niet om “alles anders te doen”, maar om ruimte te maken.
Ruimte in mijn hoofd, in mijn lijf, en vooral in mijn gewoontes. Want hoe meer ik me ontwikkel, hoe duidelijker ik zie dat sommige patronen behoorlijk vastgeroest zitten. En eten is daar een grote van.
Voor mij is eten niet alleen iets fysieks. Het is ook emotioneel. Snoepen en snacken is vaak een soort verdoving. Een manier om even niet te hoeven voelen, om comfort te zoeken als ik moe ben, of om gewoontegedrag te volgen zonder erbij na te denken.
Door nu even een stap terug te doen en alleen sapjes te drinken, merk ik hoe vaak ik normaal gesproken gedachteloos naar iets zou grijpen. Dat inzicht alleen al is de moeite waard.
Sporten is mijn ding, maar eten ook 🍕🏋️♀️
Wat het soms extra frustrerend maakt, is dat ik graag en veel sport. Ik tennis, padel, dans, zwem, crossfit… ik beweeg genoeg en ik hou ervan. Maar ik hou ook van eten. En dat is waar de balans soms zoekraakt.
Ik wil niet in de extreme van “alles gezond” of “alles mag” blijven hangen. Ik wil een manier vinden die bij mij past.Waarbij ik geniet van eten zonder schuldgevoel, maar ook goed voor mijn lichaam zorg zonder dat het een verplichting wordt.
Deze sapkuur is voor mij een manier om even pas op de plaats te maken. Niet als een wondermiddel, maar als een moment om bewuster te worden. Om te voelen wat ik écht nodig heb, en hoe ik daar stapje voor stapje beter mee om kan gaan.
Wat de uitkomst zal zijn? Geen idee. Maar het voelt goed om er ruimte voor te maken.
